Ümraniye escort dar sokaklarında rüzgâr uğulduyordu. Sokak lambalarının sarı ışığı kaldırım taşlarına vuruyor, yağmurdan ıslanmış yollar parlıyordu. Aslı, ellerini cebine sokup hızlı adımlarla yürüyordu. Soğuk kemiklerine işliyor ama içindeki boşluk, havadan bile daha ağır geliyordu.
Aslı, yirmi iki yaşındaydı. Hayatı, çocukluğundan beri hep bir mücadeleyle geçmişti. Babası, iş bulmak için gittiği şehirden bir daha dönmemiş, annesi ince belli ise temizlik işlerine giderek onu büyütmüştü. Fakat hastalık bir gün annesini de yataklara düşürmüştü. Kira, ilaç, fatura… Her şey bir anda kâbus gibi çökmüştü üstüne.
İlk zamanlar bir markette kasiyerlik yapmış, sonra bir kafede garsonluk etmişti. Ama maaş ne kadar çok olsa da, yoksulluğun dişleri hep biraz daha derine işlemişti.
Bir akşam, işten olgun dönerken tanıştığı bir kadın ona, “Bazı yollar karanlıktır ama bazen başka yol kalmaz,” demişti. Aslı, o sözü unutmak istemişti ama zamanla o karanlık yol, tek çare gibi görünmeye başladı.
Bir gece, utanç ve korku içinde, artık geri dönüşü olmayan bir adım attı. Ümraniye escort ıssız sokakları, onun sessiz tanıkları oldu.
İlk zamanlar insanların bakışlarından kaçıyordu. Kendini, gölgelerde saklamaya çalışıyordu. Ama zamanla yüzündeki gülümsemeyi kaybetti, kalbi taş gibi oldu. Sadece yaşamak, nefes almak, hayatta kalmak yeterliydi.
Her sabah, evine dönerken aynaya bakıyor ve sessizce soruyordu: “Bu ben miyim?”
Ama cevap hep aynıydı — sadece gözyaşları.
Bir sabah, yorgun seksi gözlerle sahile indi. Deniz griydi, hava pusluydu. Bankta oturan bir kadın, ona bir bardak sıcak çay uzattı. “Kızım,” dedi kadın, “hayat seni nereye sürüklerse sürüklesin, yeniden başlamaya hakkın var.”
O cümle, Aslı’nın içindeki donmuş duyguları ısıttı.
Ertesi gün, cesaretini toplayıp Ümraniye Kadın Dayanışma Merkezi’ne gitti. Kapıda titriyordu ama içeri girdi. Kadınlar onu yargılamadı, sadece dinlediler.
Haftalar sonra dikiş kursuna başladı, ardından bir atölyede iş buldu. Artık geceleri değil, sabahları evden çıkıyordu.
Bir yanıt yazın